Filmmaker Sandra Beerends (Ze noemen me Baboe) brengt via montage van archiefmateriaal uit het interbellum de nesjomme, de ziel, van Joods Amsterdam tot leven.
Nesjomme volgt het fictieve personage Rusha, een jonge Joodse vrouw in Amsterdam in de periode tussen de twee wereldoorlogen. Haar verhaal, gebaseerd op echte getuigenissen en historische feiten, wordt verteld door brieven aan haar naar Nederlands-Indië geëmigreerde broer Max. In deze brieven beschrijft ze haar leven in de Jodenbuurt, haar familie en de veranderingen in de stad. De film verweeft archiefbeelden met Rusha’s verhalen en schetst zo een kleurrijk en ontroerend portret van de Joodse gemeenschap in het interbellum. Het optimisme na de Eerste Wereldoorlog wordt op de proef gesteld door economische depressie, de opkomst van het fascisme en de Tweede Wereldoorlog.
