Regisseur Sergei Loznitsa stelt in deze archieffilm de vraag: Is het moreel aanvaardbaar om een burgerbevolking in te zetten als oorlogsinstrument?
Geïnspireerd op W.G. Sebalds boek, waarin het gebrek aan aandacht aan de kaak wordt gesteld voor de burgerslachtoffers van de geallieerde bombardementen op Duitse steden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daarbij onttrekt Loznitsa zich aan ideologie en chronologie door beelden van geallieerde en Duitse bombardementen door elkaar te gebruiken. De film stelt de vraag: Is het moreel aanvaardbaar om een burgerbevolking in te zetten als oorlogsinstrument? Is het mogelijk om massavernietiging te verantwoorden simpelweg op basis van hogere ‘morele’ idealen? De vraag is helaas nog steeds zo relevant als die 80 jaar geleden was en de urgentie is tragisch zichtbaar in de huidige oorlog in de Oekraïne.
‘Een unieke blik in de destructieve uithoek van de menselijke ziel […] De onheilspellende muziek van het Cello Octet Amsterdam verleent de haarscherpe historische beelden uit de documentaire nog meer urgentie.’
de Volkskrant, ★★★★ (lezen)
‘De waarde van de film zit in het feit dat die de kijker tot getuige maakt.’
Trouw (lezen)
‘Voortreffelijke, uit archiefmateriaal samengestelde documentaire.’
VPRO Cinema, ★★★★ (lezen)
‘Onheilspellende, vervreemdende film die stof tot nadenken geeft.’
NRC (lezen)



